اولین خیابان تهران اینگونه ساخته شد رضا خان نام این خیابان را تغییر داد
به گزارش یاری کالا، همشهری آنلاین نوشت: خیابان مولوی و یادگار اسماعیل بزاز، پس از خیابان مختاری حالا به دومین تقاطع مهم خیابان وحدت اسلامی بدل شده است، اما نام اسماعیل بزاز روی هیچ تابلویی دیده نمی گردد. ماجرا به دوره ای برمی گردد که رضا پهلوی دستور داد نام چهار شاعر بزرگ ایرانی را روی چهار خیابان بزرگ تهران بگذارند.
چند دهه از روزی که با دستور رضا پهلوی، نام مولوی به عنوان یکی از بزرگان شعر و ادب پارسی را روی یکی از خیابان های تهران گذاشتند سپری شده اما خوب است بدانید که در اولین ماه ها و سالهای تاسیس این خیابان، نام یک پیشه ور و به تعبیر عامیانه نام یک هنرمند روحوضی را روی آن گذاشته بودند.
ماجرای تاسیس و نامگذاری خیابان مولوی را می توان در زمره اتفاقات تاریخی که در تهران قدیم رخ داده، قرار داد. داستان تاسیس این خیابان به دوره ای بر می گردد که ناصرالدین شاه تصمیم می گیرد تهران را بزرگ تر کند و دستور می دهد پس از پرکردن خندق های تهران، خندق های جدید جای آنها بسازند. شاه به اطرافیانش قول داد که هر کسی خندق ها را پر کند، زمینهای اطرافش را به عنوان دستخوش دریافت خواهدنمود. اسماعیل بزاز که دلقک درباز ناصرالدین شاه بود مسئولیت پر کردن خندق جنوبی تهران را قبول کرد.
اولین خیابان تهران
نقل قول های زیادی درباره ی تلاش اسماعیل بزاز برای آبادانی محدوده خیابان مولوی وجود دارد. مرحوم «عباس منظرپور» در کتاب «در کوچه و خیابان» که شامل داستان های واقعی تهران قدیم است نوشته که بخت با اسماعیل بزاز یار بود که توانست محدوده خیابان مولوی را آباد کند. ماجرا از این مقرر است که اسماعیل بزاز یک شب به مراسم عروسی پسر رییس آجرپزها می رود و با گروه نمایشی که راه انداخته بود برنامه مفصلی اجرا می کند. فردای روز عروسی پدر داماد برای پرداخت دستمزد با اسماعیل بزاز ملاقات می کند اما اسماعیل بزاز پیشنهاد می دهد که بجای دستمزد، مصالح ساختمانی دریافت کند تا اطراف خندق را بسازد. پدر داماد همه مصالح سازها را بسیج می کند و آنقدر حواله لوازم بنایی برای اسماعیل بزاز می فرستند که او محدوده قابل توجه اطراف خندق را می سازد و آباد می کند. به همین راحتی اسماعیل بزاز یک گذرگاه پر رفت و آمد روی خندق می سازد و بازاری ها در این معبر مشغول بکار می شوند و کارشان حسابی رونق می گیرد. اولین خیابان تهران اینگونه سر و شکل گرفت و مردم به پاس زحمات اسماعیل بزاز نام او را روی این خیابان گذاشتند.
عاقبت کار خیر
تردیدی وجود ندارد که اسماعیل بزاز یکی از اسامی ماندگار مهم و پرتکرار تاریخ تهران است و نقل قول های متفاوتی درباره ی او وجود دارد. «محمدحسن اعتمادالسلطنه» نویسنده و سیاست مدار نامدار عصر ناصری در کتاب «روزنامه خاطرات اعتماد السلطنه» نوشته که اسماعیل بزاز برای خنداندن شاه و درباریان اعمال قبیحی انجام می داد. اعتماد السلطنه در قسمتی از این کتاب به شوخی های قبیح اسماعیل بزاز هم اشاره نموده است. «ناصر نجمی» نویسنده و مترجم از اسماعیل بزار به عنوان مردی خوش قلب و انسانی شریف یاد کرده که در اواخر عمرش ضمن مطربی به کار بزازی می پرداخت و آن چه از کار مطربی و دلقکی به دست می آورد به فقرا و مستمندان می بخشید.» نقل قول هایی از این دست به واقعیت نزدیک است چونکه همدوره های اسماعیل بزاز بارها در خاطراتشان نقل کرده اند که او با دلقکی و لودگی از درباری ها پول می گرفت و بین فقرا تقسیم می کرد. به هر حال، اسماعیل بزاز در سال۱۲۶۸ از دربار خارج شد و برای زیارت خانه خدا به مکه رفت. وی در اواخر عمرش به عنوان حاج اسماعیل بزاز بین مردم احترام داشت و بواسطه کارهای خیری که انجام می داد عاقبت به خیر شد. اسماعیل بزاز از پول هایی که در مدت کار کردن در دربار جمع کرده بود، مسجدی در نزدیکی خانه اش ساخت.
از اسماعیل بزاز تا مولوی
خیابان مولوی و یادگار اسماعیل بزاز، پس از خیابان مختاری حالا به دومین تقاطع مهم خیابان وحدت اسلامی بدل شده است اما نام اسماعیل بزاز روی هیچ تابلویی دیده نمی گردد. ماجرا به دوره ای مربوط می شود که رضا پهلوی فرمان داد نام چهار شاعر بزرگ ایرانی را روی چهار خیابان بزرگ تهران بگذارند. بعد هم خیابان اسمال بزاز به خیابان مولوی، خیابان علاء الدوله به خیابان فردوسی، خیابان جلیل آباد به خیابان خیام و خیابان لختی به خیابان سعدی تغییر نام دادند. نامگذاری این چهار خیابان حد فاصل سالهای ۱۳۱۰ تا ۱۳۱۴ انجام شده است.
۲۳۳۲۳۳
منبع: yarikala.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب