یادداشت حسین انتظامی درباره ی جشنواره زدایی
یاری کالا: حسین انتظامی بر رها کردن ماموریت تصدی گری برگزاری جشنواره ها توسط سازمان های دولتی اصرار کرد و سپردن این مسئولیت به تشکل های فراگیر صنفی را قابل انجام دانست.
به گزارش یاری کالا به نقل از ایسنا، حسین انتظامی، استاد ارتباطات، مدیر فرهنگی و روزنامه نگار که قرار بود در جشنواره «بورس و رسانه» سخنرانی داشته باشد، در یادداشتی صحبت های خودرا منتشر نمود و از لزوم «جشنواره زدایی۱» نوشت.
در متن این یادداشت آمده است: «در کارکردهای مثبت جشنواره ها هیچ شبهه ای نیست. علاوه بر قدردانی، رتبه بندی و استعدادیابی و حتی سیاست گذاری به انجام می رسد. با شناختی که از مدیران جدید وزارت اقتصاد و سازمان بورس وجود دارد پیش بینی می شود سازمان بزرگ و پر ماموریت خودرا از تصدی گری برگزاری جشنواره ها رها کنند چونکه جشنواره ها حتی اگر کلیدزدن اولیه اش همت حکومتی را نیاز داشته اما ادامه آنها به سهولت توسط تشکل های فراگیر صنفی قابل انجام است و دستگاه های دولتی به حمایت مالی بی چشمداشت، بسنده کنند.
یکی از ظلم هایی که به رهبری می شود کژفهمی و ظاهرگرایی و رفع تکلیف نسبت به راهبردهای ایشان و همچون شعار سال است. کمتر کسی به روح این نامگذاری ها توجه دارد و همگان فهمیده اند هر چقدر شعاری تر برگزار کنند توسط امثال خودشان بیشتر تشویق می شوند. شعار سال بطور معمول ۱۳ روز تعطیلات نوروزی، لوگوی شبکه های تلویزیونی می شود؛ تا پایان اردیبهشت چه در دید و بازدیدها و چه در سخنرانی های مسئولان، ترجیع بند است. در اتوماسیون مکاتبات بعضی دستگاهها هم این شعار بصورت خودکار در ذیل سربرگ درج می شود.
به خاطر دارم در سال ۱۳۹۸ که رییس کمیته کاغذ وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بودم قرار بود مکاتبه ای با بانک مرکزی انجام دهیم و تقاضای فلان میلیون دلار برای واردات کاغذ داشته باشیم. طبق معمولِ مناسکی، این متن در ذیل لوگوی وزارتخانه و شعار سال (رونق تولید) بود. این ترکیب، طنز تلخی داشت. در ذیل ادعای پشتیبانی از تولید داخلی، تقاضای واردات می کنیم! بااینکه آن نامه، استثنائا بدون درج شعار ارسال شد اما این حکایت همچنان باقی است.
روح حاکم بر شعار امسال (مشارکت مردمی) عقب نشینی نهاد دولت، یعنی فراتر از قوه مجریه، به سود بخش خصوصی و انجمن ها است تا از این راه اولا تورم نهادهای حکومتی کنترل شود و در سایه کوچک سازی، کارایی و چابکی و تمرکز به ماموریت های اصلی پدید آید و ثانیا در سایه مشارکت، تصمیمات و اجراها پخته تر، جامع تر و پایدارتر شود و به تبع آن، نشاط اجتماعی افزایش یابد و به امید و انسجام ملی ختم شود.
متاسفانه برنامه ریزی های وطنی، که عالی ترین آن برنامه های ۵ساله است هم به آفت تمرکزگرایی و تورم ناشی از آن گرفتار است. مشارکت پذیری حکومت ها که به ویژه در دو-سه دهه اخیر یکی از چاره های اساسی در توفیق حکومت ها دانسته می شود در مداخله دادن مناطق، نهادهای مدنی و بخش خصوصی در تدوین برنامه تحقق می یابد؛ حال آنکه مدیران اداری مطابق سنت مألوف خود و وفق برداشت باژگونه ی خود از مشارکت، آن سه (مناطق، نهادهای مدنی و بخش خصوصی) را امربَر خود در اجرای برنامه ها می خواهند. مشکل دقیقا در این نقطه است. روح حاکم بر «مشارکت مردمی» سیاست ها و اقداماتی است که منجر به «عقب نشینی به سود بخش خصوصی» و «عقب نشینی به سود نهادهای مدنی»۲ شود؛ اقداماتی هر چند کوچک اما لااقل پرتعداد و دومینویی، تا تبدیل به سیاست عمومی و فرهنگ غالب حکمرانی شود.
۱: روز گذشته قرار بود در ششمین دوره جشنواره بورس و رسانه سخنرانی داشته باشم. بااینکه سخنرانی ام کوتاه بود اما ترجیح دادم وقت حضار را نگیرم و اعلام کردم متن را منتشر می کنم. مطمئنم اینجور بیشتر دعاگویند!
۲: من البته از نقاط ضعف و نابالغی ها و گاهی خودکامگی های برخی تشکل های صنفی ناآگاه نیستم اما معتقدم بهانه ای است برای میدان ندادن به آنها. لازم است با تنظیم گری درست، آنان را به مسیر شفافیت، رفتار دمکراتیک، فراگیری و مسئولیت شناسی سوق داد.»
منبع: yarikala.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب